Samenvatting artikelen Youth Culture in a DIgital World
2022-2023 Universiteit Utrecht
Bevat de volgende artikelen:
1. Gentile, D. A., & Sesma, A. (2003). Developmental approaches to understanding
media effects on individuals. Media violence and children, 19-37.
2. Subrahmanyam, K., & Šmahel, D. (2011). Digital youth: The role of media in
development (pp. 27-40). New York, NY: Springer. è only chapter 4: Identity pp. 59-
77
3. Valkenburg, P.M. & Oliver, M. B. (2019). Media effects: An overview. In J. Bryant, A.
Raney, & M. B. Oliver. Media effects: Advances in Theory and Research, 4th edition
(pp. 16-35) New York: Routledge.
4. Chan, G., Huo, Y., Kelly, S., Leung, J., Tisdale, C., & Gullo, M. (2022). The impact of
eSports and online video gaming on lifestyle behaviours in youth: A systematic
review. Computers in Human Behavior, 126, 106974.
5. Granic, I., Morita, H., & Scholten, H. (2020). Beyond screen time: Identity
development in the digital age. Psychological Inquiry, 31(3), 195-223.
6. Peeters, M., Koning, I., Lemmens, J., & Eijnden, R. V. D. (2019). Normative,
passionate, or problematic? Identification of adolescent gamer subtypes over time.
Journal of Behavioral Addictions, 8(3), 574-585.
7. Giles, D. C., & Maltby, J. (2004). The role of media figures in adolescent
development: Relations between autonomy, attachment, and interest in celebrities.
Personality and individual differences, 36(4), 813-822.
8. Liebers, N., & Schramm, H. (2019). Parasocial interactions and relationships with
media characters–An inventory of 60 years of research. Communication Research
Trends, 38(2), 4-31
9. Wilson, B., Knobloch-Westerwick, S., & Robinson, M. J. (2019). Picture yourself
healthy—how users select mediated images to shape health intentions and
behaviours. Health communication, 34(8), 838-847.
10. Wang, C. H., Sher, S. T. H., Salman, I., Janek, K., & Chung, C. F. (2022, June).
“TikTok Made Me Do It”: Teenagers’ Perception and Use of Food Content on TikTok.
In Interaction Design and Children (pp. 458-463)
11. Katrine Bindesbøl Holm Johansen, Bodil Maria Pedersen & Tine Tjørnhøj- Thomsen
(2018): Visual gossiping: non-consensual ‘nude’ sharing among young people in
Denmark, Culture, Health & Sexuality, 21(9), 1029-1044.
12. Van Ouytsel, J., Walrave, M., De Marez, L., Vanhaelewyn, B., & Ponnet, K. (2021).
Sexting, pressured sexting and image-based sexual abuse among a weighted-
sample of heterosexual and LGB-youth. Computers in human behavior, 117, 106630.
Markeringen:
- roze: algemeen belangrijk
- blauw: opsomming of samenhang
- paars: theorieën/belangrijke termen
- geel: Heel belangrijk/samenvattend
1
,Lecture 1: Gentile, D. A., & Sesma, A. (2003). Developmental approaches to
understanding media effects on individuals. Media violence and children, 19-37.
Gesuggereerde correlatie tussen gewelddadige media en gewelddadige misdaden, maar
geen noodzakelijk oorzakelijk verband. Deze zeer gepubliceerde "media-effecten" verhalen
tonen eigenlijk meer aan hoe je niet moet denken over media-effecten, omdat ze complexe
situaties oversimplificeren. Zeven mythes ontkracht:
ZEVEN MYTHEN OVER MEDIA-EFFECTEN
Mythe 1. Media-effecten zijn eenvoudig en direct.
De meeste media-effecten zijn cumulatief en subtiel, zelfs wanneer ze ontworpen zijn om
gedrag te beïnvloeden. Deze subtiliteit verhult een opmerkelijke kracht en
overtuigingskracht. De effecten van media gebeuren meestal op een niveau waarvan we ons
niet bewust zijn. Advertenties, bijvoorbeeld, zijn ontworpen om het merkbewustzijn, de
voorkeuren, het gebruik en de loyaliteit te beïnvloeden. Advertenties worden meestal
gepresenteerd als entertainment, zodat kijkers waarschijnlijk minder effect merken of zich
verzetten tegen hun boodschappen. Onderzoek suggereert dat hoe meer men deelneemt
aan deze schertsvertoning, door te beweren dat advertenties zichzelf niet beïnvloeden, hoe
groter de kans is dat men beïnvloed wordt. Dus voor zover we verwachten dat media-
effecten eenvoudig en direct zijn, merken we waarschijnlijk niet de sterkste en meest
krachtige media-invloeden op.
Mythe 2. De effecten van mediageweld zijn ernstig.
De meeste mensen plegen geen gewelddadige handelingen na blootstelling aan
gewelddadige media. Daarom trekken veel mensen de conclusie dat het geen effect heeft
op henzelf of op de meeste andere mensen. Potter (1999) beschrijft dit probleem duidelijk:
"Mensen weten dat anderen gewelddaden plegen, maar ze weten ook dat ze zelf nooit
wreedheden hebben begaan. Het probleem met deze redenering is dat mensen [media]
effecten gelijkstellen aan wreedheden". Kijken naar gewelddadige media kan veel effecten
hebben, en we moeten niet verwachten dat blootstelling aan mediageweld ertoe leidt dat
mensen elkaar gaan vermoorden. Iemand vermoorden is slechts het meest zichtbare topje
van het fenomeen - er is veel agressief gedrag dat niet zo extreem is. In feite wordt het
grootste effect van mediageweld waarschijnlijk niet geïllustreerd door individuele
voorbeelden van gewelddadig gedrag, maar door de "cultuur van gebrek aan respect" die
daardoor is ontstaan.
Positieve en negatieve emotionele en fysiologische reacties op gewelddadige media zijn
media-effecten. Het is duidelijk dat veel mensen dit soort stimulatie opzoeken.
Gewelddadige media hebben vele effecten, waaronder emotionele, fysiologische, cognitieve,
attitudinale en gedragseffecten. Voor zover we verwachten dat media-effecten tot uiting
komen in wreedheden, missen we misschien mogelijkheden om de meer typische effecten
van media te zien.
Mythe 3. Media-effecten zijn duidelijk.
Omdat de effecten van gewelddadige media meestal indirect, subtiel en cumulatief zijn (en
dus niet voor de hand liggen), beweren velen dat onderzoekers en beleidsmakers een
gemakkelijke zondebok zoeken om gewelddadig gedrag te verklaren. Zelfs wanneer het
verband duidelijk is, maken veel mensen dit argument. Omdat de effecten meestal subtiel en
cumulatief zijn, zelfs als mensen merken dat iemand na verloop van tijd agressiever wordt,
2
,zullen ze daaruit misschien niet afleiden dat de geleidelijke verandering gedeeltelijk te wijten
is aan het kijken naar gewelddadige media. Toch hoeven oorzaak-gevolgrelaties niet
duidelijk te zijn om significant te zijn. Als we verwachten dat media-effecten zich op een
duidelijke manier manifesteren, missen we mogelijkheden om andere, minder voor de hand
liggende en misschien meer doordringende effecten te zien.
Mythe 4. Gewelddadige media beïnvloeden iedereen op dezelfde manier
Veel mensen nemen aan dat, om als geldig te worden beschouwd, de effecten van
mediageweld eendimensionaal moeten zijn - dat wil zeggen dat iedereen moet worden
beïnvloed door agressiever en gewelddadiger te worden. Hoewel dat een van de
gedocumenteerde effecten is, is het niet het enige. Meta-analyses hebben aangetoond dat
er ten minste vier belangrijke effecten zijn van het kijken naar veel gewelddadige media.
Deze effecten worden het aggressor effect, the victim effect, the bystander effect, and the
appetite effect genoemd.
- Het aggressor effect beschrijft hoe kinderen en volwassenen die veel naar
gewelddadig amusement kijken gemener, agressiever en gewelddadiger worden.
- Het victim effect beschrijft hoe kinderen en volwassenen die veel naar gewelddadig
amusement kijken, de wereld als een engere plek zien, banger worden en meer
zelfbeschermend gedrag gaan vertonen (inclusief het dragen van wapens naar
school, wat ironisch genoeg de kans om neergeschoten te worden vergroot).
- Het bystander-effect beschrijft hoe kinderen en volwassenen die veel naar
gewelddadig amusement kijken, gewend raken aan geleidelijk toenemende
hoeveelheden geweld en daardoor ongevoelig, gevoelloos en minder sympathiek
worden voor slachtoffers van geweld (zowel in de media als in het echte leven).
- Het appetite effect beschrijft hoe kinderen en volwassenen die veel gewelddadig
amusement bekijken, geneigd zijn meer gewelddadig amusement te willen zien.
Eenvoudig gezegd, hoe meer men kijkt, hoe meer men wil kijken.
Deze effecten zijn goed gedocumenteerd in honderden studies. Minder bekend is welke
mensen meer vatbaar zijn voor welke effecten (hoewel deze effecten elkaar niet uitsluiten).
In het algemeen hebben vrouwen meer last van het slachtoffereffect, terwijl mannen meer
last hebben van het agressor-, omstander- en eetlusteffect.
Om te begrijpen waar kinderen hun attitudes,
waarden en gedragspatronen leren, kunnen we
kijken naar de effecten van verschillende
proximale en distale invloedsbronnen: gezin,
gemeenschap en samenleving. De media
opereren op dit maatschappelijke niveau, en
media-effecten kunnen op alle niveaus worden
waargenomen. Dit is een ander aspect van de
subtiliteit van de media - ze kunnen ons via
meerdere richtingen tegelijk beïnvloeden.
Hoewel dit het waarschijnlijk maakt dat iedereen
wordt beïnvloed door gewelddadige media op
een bepaalde manier, maakt het ook
waarschijnlijk dat de effecten niet identiek zijn
voor alle mensen.
3
, Mythe 5. Causaliteit betekent "noodzakelijk en voldoende".
Voor veel mensen is het echter te simpel geworden - iets is een oorzaak als kan
worden aangetoond dat het noodzakelijk en/of voldoende is als voorloper. Dit
standpunt is gebruikt om de effecten van mediageweld te weerleggen (mensen
zijn altijd gewelddadig geweest, dus ja → ontkracht het oorzakelijk verband). De
meeste complexe zaken (zoals agressief gedrag) zijn multicausaal. Mediageweld is
waarschijnlijk een van de factoren die in wisselwerking staan met andere krachten. In de
meeste situaties is het noch noodzakelijk, noch voldoende. Dat betekent echter niet dat het
geen oorzaak is - het betekent alleen dat het één van de oorzaken is.
Mythe 6. Causaliteit betekent onmiddellijkheid.
Veel mensen verwachten ook dat causaliteit onmiddellijkheid vereist, zoals bij een val die
een botbreuk veroorzaakt. Met betrekking tot mediageweld, nemen veel mensen aan dat de
effecten op korte termijn zichtbaar moeten zijn om te worden veroorzaakt door blootstelling.
om veroorzaakt te worden door blootstelling. Toch hebben veel oorzaken
langetermijneffecten. Er wordt verondersteld dat er ongeveer 15 jaar moet verstrijken
voordat het volledige effect zichtbaar wordt, omdat dat de tijd is die een generatie nodig
heeft om op te groeien met de gewelddadige media en om de leeftijd te bereiken waarop de
meeste misdrijven worden gepleegd. Als deze hypothese juist is, hoeven we geen
onmiddellijke effecten te verwachten.
Mythe 7. De effecten moeten "groot" zijn om belangrijk te zijn.
Veel mensen zijn het erover eens dat het verzamelde onderzoek aantoont dat er een
systematisch effect is van gewelddadige media op agressief gedrag, maar zij houden ook
vol dat het effect niet groot genoeg is om belangrijk te zijn. Deze discussies gaan vaak
gepaard met een statistische benadering. Maar, in epidemiologische termen, als slechts 1
procent van de mensen die naar een gewelddadig tv-programma kijken agressiever wordt,
en een miljoen mensen kijken naar het programma, dan zijn 10.000 mensen agressiever
geworden (denk ook aan effecten medische wereld). In feite zijn er waarschijnlijk honderden
redenen voor elke agressieve handeling. Als er honderden redenen zijn, zou één daarvan
niet veel variatie mogen veroorzaken. Dat mediageweld consequent minstens 1 tot 10
procent van het effect blijkt uit te maken, is eigenlijk verrassend groot!
Twee ontwikkelingstheoretische benaderingen zijn veelbelovend om onderzoekers te helpen
de effecten van mediageweld op kinderen te begrijpen: the developmental tasks
approach, and the risk and resilience approach.
● The developmental tasks approach helps to describe why children at different
developmental stages would be expected to be affected differently.
● The risk and resilience approach helps to describe why children at any given age
could be affected the same way, but that one child would show the effects
behaviorally and another might not.
Developmental tasks approach
Praten, gehechtheid en relatievorming zijn taken die de meeste kinderen ontwikkelen/leren.
Elk van deze capaciteiten is een ontwikkelingstaak - een capaciteit of vaardigheid die
belangrijk is voor gelijktijdige en toekomstige aanpassing.
4
